Mijn begrafenis
22-10-2023
Onlangs liep ik in de stad een buurman tegen het lijf. Na het uitwisselen van enkele wederwaardigheden - we zijn beiden opa geworden, en dan heb je, ook letterlijk, altijd wel iets om bij stil te staan - kwam het gesprek op ons naderende einde. Vraag me niet hoe we van nieuw leven in luttele minuten bij onze dood uitkwamen, maar het gebeurde gewoon. Nu ja, ik zeg er direct bij dat de buurman toevallig ook begrafenisondernemer is. Hij heeft een voorliefde voor uitvaarten die met veel pracht en praal gepaard gaan. Af en toe tipt hij de buurt weleens dat er de volgende dag een rouwstoet door de straat zal schrijden waar je je vingers bij aflikt, hij plechtstatig aan het hoofd van de stoet. Witte koetsen, zwarte rozen, grijze schimmels, Harley Davidsons. Dat werk.
Mijn buurman blijkt overigens ook een voorliefde te hebben voor een theatrale slotvoorstelling waar het zijn eigen dood betreft, zo bleek. Hij had voor zichzelf een afscheidsdienst bedacht in een bomvolle Lebuïnuskerk, met veel kaarsen. Ook over het tijdstip van de dienst had hij uitgesproken ideeën. Het moest lang na zonsondergang plaatsvinden. Over de muziek hebben we het niet gehad, maar gezien zijn voorliefde voor de Dolly Dots - hij was ooit zelfs voorzitter van de dubbel D fanclub – vermoed ik dat bij het uitdragen van zijn kist ‘Love me just a little bit more’ ten gehore zal worden gebracht.
We sloten deze wat ongebruikelijke praatje-pot af met de vraag hoeveel mensen er zouden zijn met specifieke gedachten over hun uitvaart, gedachten die verder gaan dan de muziekkeuze en de wijze waarop de nabestaanden zich van het lijk moeten ontdoen: ter aarde of ter vuur. Ik niet echt, omdat ik weliswaar erg van feestjes houd, maar liever geen partijtjes organiseer waar ik zelf niet bij aanwezig kan zijn. Het voelt ook een beetje egomaan om nadrukkelijk je allerlaatste punt te zetten op je eigen begrafenis. ‘Love will tear us apart’ van Joy Division vind ik een geweldig nummer, maar of ik de begrafenisgasten daar nu zo’n plezier mee doe? Mag ik alle aanwezigen na afloop van de dienst vergasten op louter broodjes geiten- of komijnenkaas, alleen maar omdat ik dat toevallig zelf heel lekker vind?! Moet ik mijn uitvaartgasten postuum op een bakkie Senseo trakteren, om ze eraan te herinneren wat voor goede koffie er altijd werd geschonken in huize Maat-Van Weeren? Of laat ik juist een barista aanrukken met zo’n hippe koffiekar, om te laten zien dat ik ook als dooie nog immer een goede neus heb voor de betere koffie?
De onderliggende vraag is natuurlijk: wat moet mijn begrafenis zijn? Wat moet een begrafenis zijn? Een moment om serieus stil te staan bij de eindigheid van het leven? Een moment om je te realiseren dat je maar beter kunt genieten van het moment, omdat alles voorbij gaat? Of personal branding van de overledene, die met een egocentrische knal de deur definitief achter zich dichttrekt. Kortom: de ultieme ‘IJdelheid der ijdelheden’ zoals u in het bijbelboek Prediker kunt lezen. Afijn, ik heb er de afgelopen dagen nog even over doorgedacht en ben op het volgende gekomen. Mijn laatste wens zal zijn dat mijn complete collectie singles rondom mijn kist wordt uitgestald. Op de kist staat een oude koffergrammofoon. Mijn gasten zoeken een leuk singletje uit en mogen de single bij afwezigheid van de dooie DJ zelf draaien, en hem vervolgens mee naar huis nemen. Al het vinyl dat overbijft, gaat met mij mee de oven in (ik ga voor cremeren). De begrafenisondernemende buurman maakt na anderhalf uur een eind aan deze nazit. Hij zet als laatste plaat ‘Love me just a little bit more’ op. Dat is mijn einde, en het einde van mijn allerlaatste plaatjesdraai-concept; de Singles Bar wordt gesloten.
De dag erna zal deze onder een andere naam weer open te gaan: de Single Bar, want mijn lief is weer alleen. Hopelijk houden enkelen van jullie haar een beetje gezelschap.