Minder willen werken (als ZZP'er), maar toch meer uren maken
29-10-2023
Minder werken, maar toch meer uren maken
Gisteren kreeg ik rond een uur of 12 een appje van een goede vriend: Het is alweer 12 uur geweest! Vorige week stuurde hij mij een soortgelijk bericht, nog ietsje korter: Het is 12 uur! Voordat u denkt dat mijn horloge kapot is, hij mij erop wijst op tijd te gaan lunchen, of naar yogales te gaan: dat betekent het allemaal niet. Hij herinnerde mij eraan dat het tijd wordt ‘de pen neer te leggen’ (als ware ik bezig met het maken van een proefwerk), en mij te gaan vermeien in het bos, in de bioscoop, met het draaien van een plaatje of desnoods met het knuffelen van Juul, onze ouwe poes. Ik moet kortom gaan relaxen, iets gaan doen waar ik aardigheid in heb. Maar ‘vermeien’ klinkt een stuk beter.
De aanleiding voor zijn berichten? Een paar weken geleden gaf ik hem weer eens te kennen dat ik op vrijdagmiddag iets anders met mijn leven wilde gaan doen dan werken. Columns schrijven bijvoorbeeld. We spraken af dat hij mij aan dit voornemen zou gaan herinneren. Vandaar de appjes. Begrijp me goed: ik heb over het algemeen fantastisch werk, ik voel mij door mijn opdrachtgevers bijna altijd op waarde geschat en gewaardeerd en ik krijg er behoorlijk voor betaald. Maar dat is precies het probleem. Ik ben voor mijn clientèle de Rijksoverheid zelve: ‘dienstbaar en dichtbij’. Maar dan echt. Niet het instituut dat met deze gespindokterde slogan meent het vertrouwen van boer Bertus uit Dinxperloo te kunnen terugwinnen. Om dichtbij te zijn, moet Bertus vermoedelijk zelf naar Den Haag verhuizen, en voor de dienstbaarheid dient hij zich gewoon te vervoegen bij zijn eigenste vrouw Marie. Of bij zijn koetjes die hem toch maar mooie elke dag dienstbaar tientallen kilo’s melk schenken, en navenant veel stikstof.
Of de appjes van mijn vriend enig effect gaan sorteren? Ik betwijfel het. De voortekenen zijn niet gunstig; beide keren las ik de appjes pas ver na drieën, toen ik aan een verlate lunch zat. Te druk geweest met werk. Het resultaat is dat het schrijven van deze column niet plaatsvond tijdens mijn ‘vrije’ vrijdagmiddag. Zelfs niet aan de randen van de werkweek, maar om een uur of acht ’s ochtends op mijn vrije zaterdag. Uit schuldgevoel. Want als je een schrijvend kunstenaar bent, of denkt te zijn, ben je dat natuurlijk wel twenty four seven. Maar ik had liever een plaatje gedraaid, met vrienden.
Minder werken, maar toch meer uren maken: *** sterren zolang je er dan ook maar wat meer geld aan overhoudt.