My first Vinyl
01-10-2023
Voor Teije, 03-07-2023.
Een paar maanden geleden werd ik blij verrast met de mededeling dat ik Opa zou worden. Sophie, mijn oudste dochter, was in verwachting. Een paar weken later bleek ook mijn middelste dochter Dorith zwanger te zijn. Kort en goed: als u dit leest ben ik Opa van mijn eerste kleinkind, en in blijde verwachting van mijn tweede. Wat een verwachtingen!
In de aanloop naar het moment surprême begon ik mij af te vragen wat een passend cadeau zou kunnen zijn voor mijn eerste twee kleinkinderen. Ik dacht aan alles wat te pas komt, handig is of leuk zou kunnen zijn als je een baby hebt: slabbetjes, rammelaars, rompertjes, sokjes, mini-bestekjes, babyfoons, knuffels, drinkbekertje, een trekpop. Maar ook aan minder voor de hand liggende zaken: een geboorteboom, vijf jaar lang gratis met Opa naar de dierentuin, drie keer gratis Eendjes Hengelen op de Deventer zomerkermis, een knipkaart voor tien bolletjes Smurfenijs van Talamini. Om maar eens wat te noemen.
Ik raakte verstrikt in mijn eigen goedbedoelde gedachten, tot mijn lief zei: je moet niet geven wat je kleinkind leuk vindt, dat weet je nog helemaal niet. Je moet gewoon geven wat je zelf leuk vind. En misschien vind hij of zij dat later dan ook wel leuk. Nou, daar kon ik wel iets mee. Ik houd van muziek. Dus ik dacht: waarom geef ik ze niet een leuk muziekje cadeau: my first vinyl!
Er openden zich eindeloze muzikale vergezichten. Want eigenlijk houd ik van alles, al heb wel een zekere voorliefde voor de new wave en postpunk waarmee ik zelf ben opgegroeid. Maar ja, om het pasgeboren kleinkind nou op te zadelen met een langspeler van Joy Division, leek me ook weer zo wat. Zeker als ze er in het Deventer café De Hip een soort kermisattractie van maken in een Undercoversessie, waar iedereen met vijf bier in zijn mik ‘Love will tear us apart’ staat mee te brullen.
Nadat ik er nog een paar dagen op had gekauwd, bleef er eigenlijk maar één plaat over. Opa zou voor de achtste en negende keer (of zevende en achtste keer, daar wil ik vanaf zijn) Déjà Vu van Crosby, Stills, Nash & Young weggeven. By the time they (i.c. mijn kleinkinderen) got to Woodstock, zijn ze natuurlijk zelf al een jaar of 35, maar vooruit. Als kindvriendelijk alternatief kon ik ze nog altijd het singletje met de musical ‘Een Fluitje van een Cent’ geven van Annie M.G. Schmidt. Maar dan moet je je kleinkroost wel weer uitleggen wat een schillenman is. En hoe een singletje eruit ziet … Baby(tele)foon dan maar?
My first vinyl: ***** voor het concept, * - **** voor de uitvoering, afhankelijk van de lp die het gaat worden.