Wandelen met de baas
23-10-2020
Stel: je bent een hond. Een Golden Retriever. Ik noem je voor het gemak even Bello. Maar het mag wat mij betreft ook Sam, Bobby, Kuifje, Spike of Rocky zijn. Je hebt een geweldig hondenleven. Vanaf een uur of acht in de ochtend tot bij vijven heb je het rijk voor je alleen. Beetje bank hangen. Beetje vreten. Beetje gebbetje maken met de poes van de buren die af en toe voor het raam staat te gluren. Verlekkerd kijken naar Daizy, de bloedmooie poedel die iedere dag stipt om tien over 11 langs komt stiefelen, met aan de riem haar gepensioneerde baas. Altijd een lastig moment voor een mannelijke hond in de bloei van zijn viriele leven. Maar goed: je vindt troost in het soepbot waar je bij gebrek aan Daizy eens even lekker op gaat liggen knagen.
Dan is het tijd voor je geheime uitstapje naar het King Size bed van de baas. Daar vlei je je na een best drukke ochtend eens even lekker op neer, om na een uur of twee op het gemak eerst het ene en dan het andere oog te openen en je zo’n beetje klaar te maken voor de thuiskomst van de twee pubers die je rust komen versturen. Ze hebben er een handje van om op je te gaan zitten, je aan je oren te trekken en vooral erg ruw met je om te gaan. Jij, op jouw beurt, lebbert ze als straf even lekker af en dat werkt als een tierelier. Want pubers vinden alles smerig, behalve de tong van hun vriendje. Maar dit terzijde.
Om vijf uur komt eerst het vrouwtje terug van haar werk en even later de baas. Na het eten gaan zij een lekker stukje met je wandelen. OK dan, denk je vermoeid. Terwijl je er zelf al best een drukke dag op hebt zitten. Voor de vorm hobbel je nog even achter een balletje aan dat ze zo nodig weg willen gooien. En dat breng je natuurlijk weer keurig terug, want je bent een Retriever, geen dolgedraaide Staffordshire. Na een half uur mag je weer terug de warme mand in. ‘s Avonds nog even de poot optillen en dan genieten van een welverdiende nachtrust. Uiteindelijk heb je een prima leven….
TOT een half jaar geleden. Je hondenleven staat finaal op de kop. Iedereen blijft ineens de hele dag thuis. Je wordt voortdurend de huid volgescholden omdat je in de weg zou lopen. En je moet eindeloos blokjes om. Eerst met de baas, dan met de bazin. Soms met allebei, maar ineens doen ze dan niet meer zo leuk tegen elkaar. Ook word je de deur uitgeschopt met een puber die volgens de baas ‘wel wat frisse lucht kan gebruiken’. Ik kan dat als hond met een goede reuk alleen maar beamen, waar het pubers betreft. Ik heb Daizy al maanden niet meer gezien, en de charmante poes van de buren is ineens moddervet geworden. Te veel liefde, te weinig beweging. Ik daarentegen ben compleet afgetraind. Alsof ze me hebben klaargestoomd voor de Dogolympics. Zes keer per dag naar buiten, en lang. En die bal, die klerebal, die werkt me inmiddels totaal op de zenuwen. Laten ze daar zelf maar eens een keer achteraan gaan hollen. En ik hoop dat ze dan heel lang wegblijven…
Wandelen met de baas: * ster